در چنين روزي

مادرم در چنين روزي مرا زاد
بيست و دو سال پيش در چنين روزي ، آرامش ، مرا در دست اين هستي سرشار از غوغا و جنگ قرار داد
در بيست و دو سال گذشته ، بسياري را دوست داشتم و بسياري را كه من مي پسنديدم ، مردم ناخوشايند مي داشتند و آنچه آنان دوست داشتند من نمي پسنديدم
آنچه را كه در كودكي دوست مي داشتم هم اكنون نيز آنها را دوست مي دارم و آنچه را كه اينك دوست مي دارم تا پايان زندگي نيز دوست خواهم داشت ، عشق همه آن چيزي است كه به آن دست مي يابم و كسي نمي تواند آن را از من باز ستاند
بارها مرگ را دوست داشته ام و با نامهاي زيبا آن را فرا خوانده ام و در پيدا و پنهان آن را ياد كرده ام و اگر چه مرگ را فراموش نمي كنم و هرگز عهدش را نشكسته ام ، همواره زندگي را نيز دوست دارم و مرگ و زندگي هر دو به طور يكسان در نظر من زيبا هستند و در لذت همگون اند
بيست و دو سال نيكبختي را مانند ديگر انسانها دوست مي داشتم و هر روز بيدار مي شدم و آن را به سان ديگران مي طلبيدم ، اما هيچگاه آن را در راه آنان نمي يافتم و رد پاهايش را پيرامون شنزارهاي كوشكهايشان نمي ديدم و صداي فريادش را بيرون از پنجره معبدهايشان نمي شنيدم
چون به تنهايي آن را جستجو كردم ، ديدم كه روحم به آهستگي در گوشم زمزمه مي كند كه : نيكبختي دوشيزه اي است كه در ژرفاي قلب تولد مي يابد و زندگي آغاز مي كند و از اطراف به آنجا نمي آيد و چون قلبم را باز گشودم تا سعادت را ببينم ، آينه و تخت و لباسهايش را آنجا ديدم ، اما خود او را باز نيافتم

امروز باز ايستاده ام و گذشته را به ياد مي آورم ، مانند خسته اي كه به نيمه گردنه رسيده باشد . به هر سو كه مي نگرم براي گذشته زندگي خويش اثري نمي بينم كه بتوانم در برابر چهره خورشيد به ان اشاره كنم و بگويم : اين از آن من است

ولي من هستي اين ذره ، اين روح و اين ذاتي كه من آن را مي خوانم ، در مي يابم ، حركتهايش را مي دانم و فريادش را مي شنوم . او اينك با صدايي كه از قدسي ترين جايگاه دلش بر مي آيد ، فرياد مي زند و مي گويد : اي روح استوار در برابر دشواري هاي زندگي و پنهان از ما در نقاب خورشيد ، سلام بر تو .اي قلب ، سلام بر تو ، چرا كه تو نمي تواني بر سلام خنده زني و اشكها تو را فرو پوشانده اند
و سلام بر شما اي لبها ، چرا كه سلام را شما بر زبان مي آوريد و مزه تلخي را شما مي چشيد